Monatssproek för't Dezembermaand 2003
Gott seggt:
Kiek, ik will wat Neijes maaken. Dat wasst nu ran - kriegen Ji dat denn gor neet mit? Ja, ik legg'n Weg an in de soore Gewesten, un middent in't Dröögd soelln Ji Water finnen.
|
|
„Alle Jahre wieder ..." - dat kummt een so vör, as wenn de Minschen dat gor nich fell genug gahn kann mit Wiehnachten. Noch vör Dodensönndag - of wenigstens glieks an't Mondag dornah - geiht dat los: an jede Dannentack in Huus un Tuun worrn Lüchten stooken, man schmückt de Wohnungen un schalt' de Glimmersteerns in de Straaten an. All Johr weer dat glieke Spill? De Sproek för't Dezembermaand seggt wat heel anners: Wat Neijes sall koomen, immer grooter sall dat worrn, dat sett' sük dör. Dat gifft Minschen, de holln rein gor nix van Wennst un Moden - man Wiehnachten, dat is ‚wat anners': Dor worrt eben all Johr Goes eeten of Fondue of Tuffelsalot mit Würstchen. An'n erste Adventssönndag halt man Opa ut' Heim, un de Adventskranz lett rot. Wat Neijes maaken? Nee, dat Olle, dat wat man van Kind of an kennt, de Warmde un Schuul, de man al lang nich mehr marken deit, dat all worrt in disse Daagen söcht. Un mennigeen kann dat gor nich good of, wenn de Pastor of de Pastorin in't Wiehnachtspredigt van heel wat anners proot'. „Kiek, ik will wat Neijes maaken, .." Disse Woorden richten sük an Minschen, de nix mehr to Koop hebben. Net as in'n düüster Kamer koomen se sük vör, wor man de Hand nich vör Oogen sehn kann. Wat is passeert? De Babyloniers, de domals dat Seggen un de grootste Macht harrn in't Vördere Orient, de weern Baas worrn över Israel. All de Minschen, de wat rieker un wat kloeker weern, harrn se ut' Land stüürt un denn 586 ok noch Jerusalem un de Tempel in Dutt hauen. De Minschen ut Israel finnen Unnerkoomen un Utkoomen tüschen de beid grood Stroomen. Se leeven - heel nich so schlecht, man se hebben kien Moed mehr un kien Spierke Stolt. Hör Lengen geiht nah fröher, se holln sük fast an de oll Wiesen un Festen, an de oll Geschichten un Leeder. Bloot nich an mörgen denken, kunn ja noch voel leeper koomen! Man mittend in't Düüstern steckt dor een 'n Kerz an. Een Prophet („Deuterojesaja") düükert tomal up un seggt an, dat se bold free sünd: „Ik legg'n Weg an in de soore Gewesten, un middent in't Dröögd soelln Ji Water finnen." Dor wor Minschen kien Weg mehr sehnt, wor se nich mehr wieter weeten, dor, wor dat Unrecht schiens winnt un Minschen an't Wand drückt worrn, dor grippt Gott jedes Mol van neijen in. Dor wiest he, wor't lang geiht, ok wenn een de Weg nich mehr sücht. Wat hett uns Adventstied mit de Minschen to doon, de man in Babylon fastsett' hett? Nix tegen Wiehnachtsstimmung un Geschenken un dat wi dat all so moij utstaffeeren! Man elke Johr fraag ik mi weer: Worum mutt dat all so upsett' wesen? Worum dit nostalgisch Gedoo? Hebben Se sük disse Johr al mal umkeeken in de Koophuusen, dor wor man all de Kerzen un Schleifen un all dat anner Deko-Tüüg findet'? Worum kieken wi Wiehnachten all mit'nanner so geern toeruegg? De Johrn, de vör uns liggen, maaken uns nich junger un gesunder. Un wat in uns Welt up uns tokummt, dor sünd wi ok man bang. Dorum: Schotten dicht; Oogen nah achtern un redden, wat to redden is an Stimmung un Woll? „Kiek, ik will wat Neijes maaken …" Dat, wat Wiehnachten passeert, dat Jesus to Welt kummt, dat is wat heel un dall Neijes, dat is anto nich to glööven: Gott worrt'n Minschke. He kummt uns ganz dicht bi. He is bi uns. Nu gifft dat nix mehr in uns Minschenleeven, wat he nich kennt, wor he nix van weet. De, de uns Welt free maaken sall - een Suugkind! „Kriegen Ji dat denn heel nich mit?" De heel Dezembermaand will uns disse Vers ut Deuterojesaja Moed maaken, van dit Neije wat wies to worrn, in't Künn to kriegen: Dor liggt wat vör un nich bloot wat achter uns. Mit löttje Stappen will ik in disse Johr versoeken, dit Neije in mien Leeven rintolaaten: Elke Dag will ik mi'n Viertelstünn Tied nehmen, mi'n Kerz ansteeken un - ohn dat mi well stöören kann - nahdenken, mi wunnern, nix erledigen. Dor kann voel passeern, wenn nix passeert. Un wenigstens eenmal will ik mi up Padd maaken to de lebendig Adventskalenner, de ok disse Johr weer in mien Gemeen anboden worrt: Een Huus maakt jede Dag sien Döör open, dat man tosammen wesen un mit'nanner singen, vertellen un Geschichten höörn kann. Zuckergood, golden Steerns un Jingle Bells, dat is dat een. Gott obber seggt: „Kiek, ik will wat Neijes maaken. Dat wasst nu ran - kriegen Ji dat denn gor neet mit? Ja, ik legg'n Weg an in de soore Gewesten, un middent in't Dröögd soelln Ji Water finnen." 
Anita Christians-Albrecht Burgdorf Beauftragte für plattdeutsche Verkündigung Homepage: www.plattduetsch-in-de-kark.de
|
Die Meditationen wurden veröffentlicht im Rahmen der
Homepage der evangelisch-lutherischen Landeskirche Hannover. Die Rechte an den Texten liegen bei den Verfassern. zur Übersichtsseite der Meditationen |